Jean Reno, a właściwie Juan Moreno y Herrera-Jiménez przyszedł na świat 30 lipca 1948 roku w Casablance (Maroko Francuskie, obecnie Maroko). Jego ojciec, który był zecerem, pochodził z Sanlúcar de Barrameda (Hiszpania), a wykonująca prace dorywcze matka z Jerez de la Frontera (Hiszpania). Oboje rodzice byli katolikami. Po zawarciu związku małżeńskiego uciekli do Maroka przed władzą sprawowaną przez generała Francisco Franco Bahamonde, gdzie uzyskali obywatelstwo francuskie. Młody Juan wychowywał się z młodszą siostrą Marią Teresą (ur. 1955). Jako nastolatek lubił spędzać czas, włócząc się po plaży z przyjaciółmi. Był oczarowany takimi legendami kina, jak John Wayne, Marlon Brando czy Jean Gabin. Po śmierci matki (zmarła na raka) siedemnastoletni Reno przeprowadził się do Marsylii (Francja). W 1968 roku został powołany do pełnienia służby wojskowej. Kiedy jego dowódcy dowiedzieli się, że chłopak interesuje się aktorstwem powierzyli mu opiekę nad sprawami związanymi ze sztuką i rozrywką. Po roku służby zamieszkał w Paryżu (Francja) i rozpoczął studia w szkole teatralnej Le Cours Simon, założonej przez René Simona. Przyłączył się także do jednej z grup teatralnych. Na dużym ekranie zadebiutował w 1979 roku, w wieku trzydziestu jeden lat w dramacie Costy-Gavrasa "Blask kobiecości" z Romy Schneider i Yvesem Montandem w rolach głównych. Obraz, w którym Reno wcielił się w małą rolę policjanta, opowiada historię pary małżonków, Michela (Yves Montand) i Lydii (Romy Schneider), która staje w obliczu nieuleczalnej choroby kobiety. Oprócz Reno epizod zagrał tu także Roberto Benigni (obaj aktorzy spotkali się na planie ponownie wiele lat później). W tym samym roku Jean pojawił się w produkcji Raoula Ruiza "Hipoteza skradzionego obrazu", z fabułą osadzoną w rezydencji, w której bezimienny kolekcjoner analizuje płótna autorstwa Federica Tonnerre'a. Jean Reno pojawił się na ekranie w roli interpretatora postaci obecnej na jednym z obrazów. W 1981 roku wystąpił w post apokaliptycznej krótkometrażówce Luca Bessona "L’avant Dernier", która dwa lata później doczekała się wersji pełnometrażowej, zatytułowanej "Ostatnia walka". Reno wcielił się w bezimiennego, niemego Brutala, który próbuje zabić spotkanego mężczyznę, granego przez Pierre'a Joliveta. W 1985 wystąpił w nagrodzonym BAFTĄ dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego oraz trzema Cezarami "Metrze" z Christopherem Lambertem, Isabelle Adjani i Michelem Galabru w rolach głównych. W obrazie ukazującym historię żyjącego w podziemiach tytułowego metra Freda, Reno wcielił się w postać perkusisty. Trzy lata później zagrał jedną ze swych najlepszych ról - nurka głębinowego, Enzo w dramacie Luca Bessona "Wielki błękit". Na uwagę zasługują tu zdjęcia Carla Variniego (nominacja do Cezara), muzyka Erica Serry (nagrodzona Cezarem), wprowadzająca widza w urzekający klimat obrazu. Co ciekawe, krótsza prawie o 50 minut wersja filmu, pokazywana w Stanach Zjednoczonych, została zaprezentowana tamtejszym widzom z inną ścieżką dźwiękową, autorstwa Billa Contiego (twórca niezapomnianej muzyki do "Rocky'ego" Sylvestra Stallone'a) oraz zmienionym, sugerującym happy end zakończeniem. Besson wpadł na pomysł filmu jeszcze zanim ukończył dwadzieścia lat. Później przyszły reżyser obejrzał dokument o nurkującym głębinowo bez aparatury tlenowej Jacquesie Mayolu i chęć nakręcenia obrazu o takiej tematyce pogłębiła się. Dziesięć lat później obaj spotkali się na planie "Wielkiego błękitu" - Mayol był współscenarzystą i konsultantem technicznym filmu, a przede wszystkim zainspirował Bessona do stworzenia jednej z głównych postaci, zagranej przez Jean-Marca Barra. W 1990 roku Reno wystąpił w "Nikicie" Luca Bessona. Aktor wcielił się w postać Victora-czyściciela. Był to swego rodzaju wstęp do roli, którą zagrał cztery lata później - Leona zawodowca. W 1991 rozpoczął długoletnią współpracę z Christianem Clavierem. Zagrali razem w filmie Jeana-Marie Poire "Operacja Corned Beef", a dwa lata później spotkali się na planie komedii o perypetiach podróżujących w czasie, rycerza Godfryda de Montmiraila (Jean Reno) i jego giermka Jacqouille'a (Christian Clavier) - "Goście, goście". Za swą rolę Reno otrzymał nominację do Cezara. Film ten był przebojem francuskiego boxoffice'u. Został również dobrze odebrany przez krytyków (kolejno w 1998 i w 2016 roku powstały jego kontynuacje - "Goście, goście II - korytarz czasu" i "Goście, goście III: Rewolucja", z kolei w 2001 nakręcono hollywoodzki remake obrazu - "Goście w Ameryce"). W 1993 premierę miała też krótkometrażówka Didiera Flamanda "La Vis". Co ciekawe jej bohaterowie posługują się w swych wypowiedziach mieszaniną języka francuskiego, angielskiego i niemieckiego. Rok 1994 można uznać za początek międzynarodowej kariery Jeana Reno. Zagrał wówczas (nominacja do Cezara) jedną ze swych najsłynniejszych ról - tytułową postać w filmie Luca Bessona "Leon zawodowiec", u boku Gary'ego Oldmana i Natalie Portman. W tym samym roku we francuskiej wersji "Króla Lwa" aktor dubbingował postać Mufasy. W pierwotnej, anglojęzycznej wersji zrobił to James Earl Jones. W 1996 Reno wystąpił w kinowej adaptacji jednego z największych hitów amerykańskiej telewizji - "Mission: Impossible" Briana De Palmy. Co ciekawe to odtwórca głównej roli, Tom Cruise, wspólnie z Paulą Wagner wyprodukowali obraz, przekonując wytwórnię Paramount Pictures do jego współfinansowania. W tym samym roku Jean zagrał w komedii przygodowej Francisa Vebera, z urzekającą muzyką Vladimira Cosmy "Jaguar". W 1998 aktor wystąpił w filmie sensacyjnym Johna Frankenheimera "Ronin", u boku gwiazd kina - Roberta De Niro, Nataschy McElhone czy Seana Beana. Niedługo później zagrał w widowisku Rolanda Emmericha "Godzilla". Film przy budżecie 130 milionów dolarów, zarobił prawie 380 milionów. Jednak krytycy przyjęli produkcję negatywnie. Była również nominowana do trzech Złotych Malin (w tym dla najgorszego filmu i reżysera) oraz zdobyła dwie niesławne statuetki (dla najgorszej aktorki drugoplanowej - Marii Pitillo i dla najgorszego remake'u). W 2000 roku Jean Reno zagrał w adaptacji kryminału Jeana-Christophe'a Grangé "Purpurowe rzeki" w reżyserii Mathieu Kassovitza. Za rolę porucznika Pierre'a Niémansa otrzymał nominację do Europejskiej Nagrody Filmowej. W tym samym roku został również uhonorowany tą statuetką za wkład w światowe kino. W 2001 Reno wystąpił w komedii Gérarda Krawczyka ze scenariuszem Luca Bessona, "Wasabi - Hubert zawodowiec". Po raz kolejny aktor miał okazję wcielić się w stróża prawa. Na planie nie obyło się bez trudnych sytuacji. Podczas kręcenia jednej ze scen Jean Reno i Ryôko Hirosue zostali napadnięci przez fanów, a wiele późniejszych ujęć zostało nakręconych z ich udziałem, kiedy tłoczyli się przy planie. W 2005 roku aktor zagrał w ekranizacji kolejnej książki Jeana-Christophe'a Grangé - "Imperium wilków". Sportretował w produkcji postać emerytowanego policjanta, który pomaga młodemu kapitanowi (Jocelyn Quivrin) w prowadzonym przez niego śledztwie. Autor książkowego pierwowzoru filmu na pomysł genezy powieści wpadł, kiedy pracował jako dziennikarz i pisał artykuły na temat mafii. W poszukiwaniu informacji związanych z działalnością mafii tureckiej, trafił na trop jednej z jej gałęzi. Swego rodzaju upolitycznioną sektę, nazywającą siebie "Szarymi Wilkami". W 2006 aktor zagrał w głośnej adaptacji powieści Dana Browna "Kod da Vinci". Wcielił się w szefa policji. Co ciekawe autor książki przyznał, że postać Bezu Fache'a stworzył z myślą o Reno. Odbiór produkcji przez krytyków był nieprzychylny - została wygwizdana i wyśmiana przez obecnych na uroczystej premierze w Cannes dziennikarzy. Mimo to, zarobiła około 760 milionów dolarów, zajmując 2. miejsce wpływów w 2006 roku. Po 2010 Jean Reno grał w filmach sensacyjnych ("22 kule"), komediach ("Faceci od kuchni") czy dramatach ("Margaret"). W 2012 został uhonorowany nagrodą imienia Françoisa Truffaut na Giffoni Film Festival. Rok później wcielił się w tytułową rolę policjanta w chłodno przyjętym przez francuską publiczność serialu "Jo". W 2017 zagrał w kryminale nagrodzonym statuetką David di Donatello za najlepszy debiut reżyserski dla Donato Carrisiego - "Dziewczyna we mgle". Obraz, którego fabuła opiera się na prowadzonym przez granego przez Toniego Servillo agenta śledztwie, w sprawie zaginięcia nastolatki, powstał na podstawie powieści samego reżysera. W 2018 roku rozpoczęto zdjęcia do serialowej wersji "Purpurowych rzek", jednak Reno nie zaproponowano ponownego wcielenia się w rolę Pierre'a Niémansa. Otrzymał ją Olivier Marchal. Autor książkowego pierwowzoru, Jean-Christophe Grangé, który był również współtwórcą scenariusza do serialu, tłumaczył w wywiadach, że postać komisarza powinien zagrać ktoś młodszy. W 2019 Reno zajął 5. miejsce (na 25 możliwych) w kategorii ulubiony aktor francuski w corocznym plebiscycie organizowanym przez przez tygodnik "Le Journal". Prywatnie Jean Reno był trzykrotnie żonaty. W 1977 roku ożenił się z Geneviève. Ma z nią córkę Sandrę (ur. 1978) i syna Mickaela (ur. 1980). Para rozwiodła się w 1995. W 1996 roku poślubił modelkę, polskiego pochodzenia, Nathalie Dyszkiewicz, która urodziła mu syna Toma (ur. 1996) i córkę Serenę (ur. 1998). Rozwiedli się po pięciu latach. W 2006 roku Reno ożenił się z modelką i znaną z epizodycznych ról aktorką Zofią Borucką, z którą ma synów Cielo (ur. 2009) i Deana (ur. 2011). Świadkami ich zaślubin byli polityk Nicolas Sarkozy (Reno poparł go, kiedy ten startował w wyborach na stanowisko prezydenta Francji w 2007 roku) oraz nazywany francuskim Elvisem Presleyem, muzyk i aktor Johnny Hallyday.